Koeien, schapen en geiten

Koeien, schapen en geiten.

Vandaag tijdens een les burgerschap over de multiculturele samenleving:

E. geboren in Eritrea, 3 jaar in Nederland:
Als je koeien, kalftjes, schapen, geiten en alle dieren bij elkaar brengt, eten en drinken ze hetzelfde. En toch blijven ze allemaal anders, ze worden niet allemaal hetzelfde dier. Ze leven naast elkaar en accepteren elkaar.
Als er dan een leeuw aan komt, springen alle dieren aan de kant. Er is geen verbondenheid en samenhang meer…

Feest!

Enige tijd geleden gaf ik les in een lokaal met aan twee kanten mooi uitzicht. Een heerlijk lokaal vind ik zelf. Een collega van mij kwam binnen met een groep mannen in nette pakken en politie. Ze bekeken het lokaal even en waren weer weg. Ik dacht dat er even op veiligheid werd gecontroleerd (zo'n nieuw gebouw zorgt wel vaker voor onverwachte mensen: een man die de vloer komt inspecteren, een ICT-mannetje die stickertjes komt plakken en nu dus de politie).

Nu is mij duidelijk wat de echte reden was: Koningin Maxima komt langs. Eind deze maand is het zo ver: ons nieuwe gebouw wordt officieel geopend en het 10-jarig bestaan wordt gevierd. Het wordt groots aangepakt, dit keer meer dan nootjes, blokjes kaas en een wijntje!
De hele dag worden er geen lessen gegeven, leerlingen krijgen een dagje vrij. Alles in het teken van de voorbereidingen hiervoor. Maxima zal een gastles bijwonen, praten met leerlingen en ons nieuwe gebouw bekijken. 
Het komt steeds dichterbij: Ik hoor er meer mensen over praten, lokalen worden anders ingericht (dat mooie lokaal met uitzicht) en het bezoek krijgt steeds duidelijker vorm. Ondertussen gaan de lessen gewoon door, doe ik cursussen (rekenen, assessor, intake) en denken we na over het passend onderwijs, want ja, dat komt er ook nog aan. Daar staan voor mij nog veel vragen open. Ik weet zeker dat we met goede oplossingen komen, maar hoe die er uit gaan zien? En dan ook nog het herontwerp, onze opleiding zal komend jaar flink veranderen. Denk je net alles goed gestroomlijnd te hebben, veranderen we het gewoon weer.

Eigenlijk is het helemaal niet zo gek, dat ik gisteren eens wat eerder naar huis ging in plaats van tot 5'en door te werken. Een keer of vier in het jaar heb ik zo'n dag dat ik gewoon echt geen zin heb, en dat was gisteren. Gewoon, zonder reden, geen nare lessen, stomme leerlingen of moeilijke cursussen, nee gewoon even op. Ik ben lekker in het zonnetje gaan zitten, soms heb je dat even nodig. Om de volgende dag weer met veel plezier en enthousiasme door te gaan!

Maxima, we zijn druk bezig om een leuk feestje voor je (of moet ik "U" zeggen?) klaar te maken. Wil je vragen of mevrouw Bussemaker ook een keertje langs komt? Dan mag ze eens een praatje maken met échte docenten en échte leerlingen. Wie weet wat voor goeds dat brengt!


Oh en Maxima, maak je geen zorgen hoor, ook onze leerlingen krijgen een feestje voor het nieuwe gebouw. Ik ben benieuwd wie dan gaat komen!

Weer een kleine stap

Sinds een jaar geef in bijlessen rekenen aan twee klassen. Dit zijn klassen van volwassen leerlingen met een niet westerse achtergrond en een taalachterstand. In de ene klas komt de hele klas netjes elke les, met het idee "meer oefenen kan geen kwaad". In de andere klas zitten een aantal hele goede rekenaars en bij die lessen zit ik meestal met 3 á 4 leerlingen. In deze klas zitten ook een aantal niet zo goede rekenaars, vinden toch dat ze het niet nodig hebben...

Vorige week had deze klas de toets. Een van de dames die erg trouw elke week kwam vond het spannend, maar met flink oefenen ging ze er voor. 
Die avond kreeg ik een WhatsApp-berichtje van haar: "Juf, ik heb een voldoende op de toets! Ik ben zo blij! Het komt echt doordat we zoveel geoefend hebben! Dankjewel!"
Ik keek in het systeem, want ik was toch wel heel erg nieuwsgierig: een 5.8. Inderdaad, een mooie voldoende! Wat ben ik dan trots! Nee, het is geen 8 of 9, maar wel voldoende. Waar deze dame eerder een 2 of 3 zou scoren. En daar gaat het om, die kleine stapjes!

Die les daarna zat ik ineens met een groep van 8 leerlingen... Alle leerlingen die rekenen toch wel moeilijk vinden, waren ineens in mijn les. Ze zijn welkom, hoe meer mensen een 5 halen in plaats van een 3, hoe beter!


Achtergrond: De staat heeft het basisniveau rekenen een naam gegeven: "2F". Dit zou het rekenniveau zijn wat je zou moeten hebben om goed te kunnen functioneren in de maatschappij. Het doel is dat je dit aan het eind van je VMBO of in 3 havo bereikt hebt (1F heb je aan het eind van de basisschool, 3F aan het eind van je havo/vwo). Bij ons is het doel om leerlingen weg te laten gaan met dit 2F niveau. Eigenlijk zouden ze dit natuurlijk al moeten hebben, maar dat is niet de realiteit.

Een voorbeeld van een 2F opgave (uit de voorbeeld toets 2F 2013 van het Cito):

Veel leerlingen die bij ons komen (MBO niv. 2) komen al binnen met een achterstand. Ze zitten onder of rond 1F. Een enkeling zit tegen of op 2F. 
Ik hoor regelmatig de volgende verhalen: "Op de basisschool was ik al slecht in rekenen, dan moest ik uit de boekjes van een klas lager werken, of ik moest maar een ander vak doen, want ik kon het toch niet. Op de middelbare school snapte ik er al niks meer van, dus ik kon niet meekomen." Wat ik nu van het basisonderwijs hoor, is dat er steeds meer gedifferentieerd gewerkt wordt, laten we hopen ook op rekengebied!
Op het moment is 2F nog geen harde eis voor het diploma. Over een paar jaar wordt dit wel verplicht. Je moet 2F halen om je diploma te halen. Wij als rekendocenten houden ons hart vast. Is dit wel realistisch? Hoeveel leerlingen halen hun diploma dan uiteindelijk?

Het leven van mijn leerlingen

Vandaag is de grote dag, de eerste dag dat onze leerlingen naar het nieuwe gebouw komen! Om 01.17 uur in de nacht krijg ik een appje van één van mijn leerlingen: Hoe laat ze op school moet zijn, want ze heeft wel een brief gehad, maar er stond geen tijd in.

Ik stuur haar ’s ochtends een berichtje dat ze om 9 uur op school moet zijn, ik vraag me af of ze dat nog haalt. Direct stuurt ze terug: “Ik ben een kwartiertje later”. Dat valt me nog alles mee.

Ik kan me zo verbazen over het (nacht)leven dat mijn leerlingen hebben. Ik krijg op de raarste momenten berichtjes en ze vertellen mij de moeilijkste situaties waar ze in zitten.

Toen ik net begon met lesgeven aan niveau 2 leerlingen zei ik altijd “Deze leerlingen zitten hier niet voor niets, het zijn leerlingen met een verhaal, niet omdat ze dom zijn!”. Ondertussen heb ik dat wel iets genuanceerd, er zijn ook leerlingen die leren gewoon écht heel moeilijk vinden, maar toch… vaak heeft dit echt een reden. Thuis situaties die verre van ideaal zijn, ziekte (zelf en/of familie), vriendschappen die een negatieve invloed op hen hebben of aangeboren (gedrags)problemen.
Gelukkig zie ik ook ouders die erg steunend en bezorgd zijn, vriendinnen die elkaar de moeilijke stof herhaaldelijk uitleggen, leerlingen die ongelooflijk veranderen omdat ze een compliment krijgen en vooral: Leerlingen die zichzelf weer serieus gaan nemen!

Toen ik vandaag met een klas door het nieuwe gebouw liep zei één leerling: “Het lijkt wel een universiteit of een HBO-school” en inderdaad, het ziet er super netjes en strak uit. De leerlingen worden serieus genomen en volgens mij is dat zó belangrijk! Waarom een universiteit wel en een MBO niet? Ze verdienen ‘t! Ik ben benieuwd of wij nu ook serieus genomen gaan worden (in zoverre ze dat natuurlijk nog niet deden)!