Vandaag is de grote dag, de eerste dag dat onze leerlingen
naar het nieuwe gebouw komen! Om 01.17 uur in de nacht krijg ik een appje van één
van mijn leerlingen: Hoe laat ze op school moet zijn, want ze heeft wel een
brief gehad, maar er stond geen tijd in.
Ik stuur haar ’s ochtends een berichtje dat ze om 9 uur op
school moet zijn, ik vraag me af of ze dat nog haalt. Direct stuurt ze terug: “Ik
ben een kwartiertje later”. Dat valt me nog alles mee.
Ik kan me zo verbazen over het (nacht)leven dat mijn
leerlingen hebben. Ik krijg op de raarste momenten berichtjes en ze vertellen
mij de moeilijkste situaties waar ze in zitten.
Toen ik net begon met lesgeven aan niveau 2 leerlingen zei ik altijd “Deze leerlingen zitten hier niet voor niets, het zijn leerlingen met een verhaal, niet omdat ze dom zijn!”. Ondertussen heb ik dat wel iets genuanceerd, er zijn ook leerlingen die leren gewoon écht heel moeilijk vinden, maar toch… vaak heeft dit echt een reden. Thuis situaties die verre van ideaal zijn, ziekte (zelf en/of familie), vriendschappen die een negatieve invloed op hen hebben of aangeboren (gedrags)problemen.
Gelukkig zie ik ook ouders die erg steunend en bezorgd zijn, vriendinnen die elkaar de moeilijke stof herhaaldelijk uitleggen, leerlingen die ongelooflijk veranderen omdat ze een compliment krijgen en vooral: Leerlingen die zichzelf weer serieus gaan nemen!
Toen ik vandaag met een klas door het nieuwe gebouw liep zei
één leerling: “Het lijkt wel een universiteit of een HBO-school” en inderdaad,
het ziet er super netjes en strak uit. De leerlingen worden serieus genomen en
volgens mij is dat zó belangrijk! Waarom een universiteit wel en een MBO niet?
Ze verdienen ‘t! Ik ben benieuwd of wij nu ook serieus genomen gaan worden (in
zoverre ze dat natuurlijk nog niet deden)!
